A.3   Art. 58§1 Kodeksu cywilnego w związku z art. 353(1) i art. 354 Kodeksu cywilnego oraz art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe – w kontekście nieokreślenia w umowie kwoty środków pieniężnych, które Bank winien udostępnić Kredytobiorcom do ich dyspozycji.

Przyjmując hipotetycznie, że wskazana w umowie suma CHF była jednak kwotą kredytu, a także przyjmując hipotetycznie, że konstrukcja umowy nie naruszyła obowiązującej wówczas zasady walutowości wyrażonej w art. 358§1 Kodeksu cywilnego (o treści obowiązującej do 23 stycznia 2009r.), umowę kredytu nadal należy uznać za naruszającą bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa.

Art. 354 Kodeksu cywilnego stanowi, że dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje – także w sposób odpowiadający tym zwyczajom.

Art. 353(1) Kodeksu cywilnego z kolei stanowi, że formułując treść umowy nie można tego czynić w sposób sprzeczny z wymogami stawianymi przez przepisy rangi ustawowej.

Banki naruszyły oba powyższe przepisy.

Art. 69 ust. 1 ustawy prawo bankowe wymaga bowiem, aby w umowie kredytu bank zobowiązał się „oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel”. Przepis ten jednocześnie wskazuje jak powinno być wykonane zobowiązanie udzielenia kredytu – poprzez udostępnienie kredytobiorcy do jego dyspozycji kwoty środków pieniężnych. Poprzez udostępnienie kwoty środków pieniężnych pojmuje się zobowiązanie się banku do wypłaty kredytobiorcy na jego żądanie określonej sumy pieniężnej.

Tym samym w umowie kredytowej winny znajdować się zapisy określające kwotę środków pieniężnych, jaką bank jest gotów i zobowiązuje się wypłacić kredytobiorcy na podstawie złożonej przez niego dyspozycji uruchomienia kredytu.

W umowach o kredyty denominowane takich zapisów nie znajdziemy. Banki zobowiązywały się do udostępnienia środków pieniężnych w polskiej walucie, ale bez określania kwoty owych środków. Kwota ta miała być bowiem ustalona dopiero w chwili wypłaty owych środków na podstawie wskazanej w umowie sumy CHF (określanej jako kredyt) i kursu kupna obowiązującego w dniu wypłaty kredytu.