Uznanie klauzul przeliczeniowych, a przede wszystkim postanowienia umownego, na podstawie którego ustalono, że kredyt – literalnie w umowie wskazany jako kredyt w CHF – będzie wypłacony w PLN po kursie kupna CHF, za klauzule niedozwolone będzie skutkowało:
a) koniecznością uznania umowy kredytowej za  niewykonaną i wygasłą ze względu na jej bezprzedmiotowość,
b) uznaniem dotychczas dokonanych płatności przez obie strony „niewykonanej” umowy za świadczenia nienależne, które winny ulec zwrotowi.
Powyższe wynika z poniższego:
1) uznanie klauzul przeliczeniowych za niedozwolone w myśl art. 385(1)§1 K.c. oznacza utratę ich mocy wiążącej ze skutkiem wsteczny, tj. od samego początku zawarcia umowy. Jednym słowem umowę należy traktować tak jakby nigdy nie zawierała klauzul przeliczeniowych. Co ważne i co wymaga podkreślenia, żaden sąd nie ma podstaw i prawa, aby te klauzule zastąpić innym regulacjami. Skutek uznania danych postanowień za niedozwolone ma mieć również skutek sanacyjny dla przedsiębiorcy. Dlatego też zastąpienie niedozwolonych warunków umownych jest możliwe tylko i wyłącznie w sytuacji, gdyby w chwili zawierania umowy istniały odpowiednie przepisy dyspozytywne (tj. takie przepisy ustawowe, które regulują dany stonek prawny, jeżeli strony – w ramach zasady swobody umów – nie uregulują odmiennie kwestii regulowanej przez przepis dyspozytywny) i gdy zastąpienie niedozwolonych postanowień umownych takimi przepisami byłoby korzystne dla konsumenta. W okresie zawierania umów o kredyty „we frankach” nie było przepisów dyspozytywnych, które mogłyby zastąpić klauzule przeliczeniowe;
2) brak w umowie klauzul przeliczeniowych oznacza, że umowę należy traktować jako zwykły kredyt walutowy w CHF. A skoro tak, to kredyt winien być wypłacony w CHF i spłacany w CHF. A skoro tak, to dotychczasowe płatności należy uznać za dokonane bez podstawy prawnej, a tym samym za świadczenia nienależne w rozumieniu art. 410 kodeksu cywilnego, które winny zostać wzajemnie zwrócone;
3) umowę o kredyt walutowy należałoby uznać za niewykonaną, ale także za niemożliwą już do wykonania w przypadku zrealizowania celu, na który kredyt miał by być udzielony, np. zakupu mieszkania czy wybudowania domu. Tym samym taką umowę należałoby uznać za wygasłą.