A.1. Art. 58§1 Kodeksu cywilnego w związku z art. 69 ust. 1 oraz art. 69 ust. 2 pkt 2 ustawy prawo bankowe – w kontekście nieokreślenia w umowie kwoty kredytu.
Umowa kredytu jest umową, która bezwzględnie musi zawierać elementy wymienione w art. 69 ustawy prawo bankowe. Jednym z owych elementów jest kwota kredytu (art. 69 ust. 2 pkt 2), czyli – jak wynika z art. 69 ust. 1 prawa bankowego – kwota środków pieniężnych, które bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy. Kwota oddana do dyspozycji kredytobiorcy rozumiana jest z jako kwota środków pieniężnych, których wypłaty kredytobiorca ma prawo żądać od banku, a bank ma obowiązek spełnić te żądanie (dyspozycję).
Część umów o kredyty denominowane nie spełnia powyższego wymogu. W ich treści co prawda wskazuje się jako kredyt określoną sumę CHF. Faktycznie jednak kredytobiorca nie może żądać wypłaty tej kwoty. Inne zapisy umowy przewidują bowiem, że bank wypłaci kredytobiorcy tytułem kredytu środki pieniężne nie w wysokości odpowiadającej owej sumie CHF, ale w walucie polskiej. Przy czym, co szczególnie istotne, zapisy takie nie określają w jakiej kwocie zostanie wypłacona owa suma PLN. Zapisy te stwierdzają bowiem, że suma PLN zostanie wypłacona w wysokości odpowiadającej wskazanej w umowie sumie CHF przeliczonej po kursie kupna tej waluty ustalonej przez bank w dniu wypłaty (uruchomienia) kredytu.
Tym samym tego typu umowy o kredyty denominowane pozostają w rażącej sprzeczności z bezwzględnie obowiązującym art. 69 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 ustawy prawo bankowe, wymagającymi aby w umowie była określona kwota kredytu.
Sprzeczność tego rodzaju z bezwzględnie obowiązującym przepisem winna skutkować bezwzględną nieważnością umowy (art. 58§1 Kodeksu cywilnego), a niewykluczone że i przedawnieniem roszczenia banku o zwrot wypłaconego kredytu.
Więcej w:
13. Istnieją poważne podstawy prawne do unieważnienia umów o kredyty denominowane.
Koniec z CHF 