B.4. Art. 385(1) i art. 385(3) pkt 20 Kodeksu cywilnego – w kontekście nie zastrzeżenia w umowie kredytowej prawa kredytobiorcy do odstąpienia od umowy przy jednoczesnym zastrzeżeniu sobie przez bank prawa do decydowania o wysokości zadłużenia kredytowego i wysokości odsetek od kredytu.
Klauzule waloryzacyjne spełniają wszelkie warunki, aby zakwalifikować je jako typ postanowień niedozwolonych wymienionych w art. 385(3) pkt 20 Kodeksu cywilnego. Przepis ten stanowi, że „w razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te, które w szczególności przewidują uprawnienie kontrahenta konsumenta do określenia lub podwyższenia ceny lub wynagrodzenia po zawarciu umowy bez przyznania konsumentowi prawa odstąpienia od umowy”.
W przypadku umów kredytowych ceną za udzielenie kredytu jest zadłużenie kredytowe spłacane w ramach rat kredytowych. Wynagrodzeniem zaś są odsetki, spłacane przez kredytobiorcę w ramach części odsetkowej rat kredytowych. Postanowienia waloryzacyjne (indeksacyjne), które uprawniają bank do decydowania o kursie CHF, a przez to do decydowania o wysokości rat kredytowych tym samym są postanowieniami uprawniającymi bank do „określenia lub podwyższenia ceny lub wynagrodzenia po zawarciu umowy”.
Zważywszy, że umowy kredytowe nie przewidują prawa odstąpienia od umowy przez kredytobiorcę w sytuacji zwiększenia ceny kredytu (wysokości zadłużenia kredytowego) lub wynagrodzenia za udzielenie kredytu (odsetek), postanowienia waloryzacyjne spełniają przesłanki klauzul niedozwolonych wskazanych w art. 385 (3) pkt 20 Kodeksu cywilnego.
Niedozwolony charakter klauzul waloryzacyjnych z powyższych względów potwierdzają również przepisy Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich oraz interpretacja tych przepisów w kontekście klauzul przeliczeniowych dokonana przez Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 30 kwietnia 2014 r. C-26/13 (sprawa Árpád Kásler p-ko OTP Jelzálogbank Zrt).
Koniec z CHF 